Mayıs, kendini Mart sanıyor.
Etrafımız çakal doldu,
Nâmert, kendini mert sanıyor.
Dönüp bakmıyor geriye,
Atılıyor ileriye.
Göz kapar, dalar sürüye;
Tilki, kendini kurt sanıyor.
Havasından geçilmiyor,
Keyfine yön biçilmiyor.
Yanında söz açılmıyor,
Üç, kendini dört sanıyor.
Özde muşmulanın hası,
Yeni dünyadır edâsı.
Yamaçta tavşan elması,
Kendisini murt sanıyor.
Kime dense: “Gerçek yiğit!”,
Etvârı namına şâhit.
Beleş yala alışan it,
Her çadırı yurt sanıyor.
Kul Hakkı’ya sorma niçin,
Yanar oldu için için.
Dalkavuklar düzen için,
Kıvırmayı şart sanıyor.